Less

In that late afternoon Dan left with a bag in his hands to look for his friend. He had one thousand thoughts in his head. “Less has survived the war. Less is alive. Is it possible that he has forgotten me? What if…!” Dan walked through the village, with an unusual pace, not noticing the burned down and ruined houses, nor the walls with their threatening graffiti in the Cyrillic alphabet, nor the noise of the children who had just returned to what was their home after three month in the war camps.

By the stream on the other side of the village graveyard he stopped. On the far bank there was a red tape that waved in the wind. They had told him this was where they had seen Less.

There he was, on the other side of the stream. He was coming shyly toward Dan. “There he is!” shouted Dan, excitement in his voice, and he opened the bag to take out the food. Emotionally Dan walked toward his tape. As Dan got closer to him Less stopped only ten or twenty yards away, behind the red tape. As Dan got closer to him Less moved further back as if he were telling him, ”No. I do not know you. I have started a new life. I find it better among the beasts. I do not want any more of torture. I do not tree, and shot five times … Only one bullet hit me, here in my leg, here … see, my left leg. And they killed Sam’s Jackie in front of her door. We have done nothing. And never ever again will I trust men.”

The master leaned on a tree and felt the could sweat rolling down his forehead, striving to think of a way to get his Less back. He stood up slowly, made another step towards Less, looking at him very carefully, but he realized that the good animal was not going to obey. He continued to walk toward Less with care, but Less bared his teeth, leapt up and ran towards the minefield, barking in fury, ”No!” Dan called when he heard the explosion … “he killed himself, they killed him, I killed him!”

Looking at the torn and bloody body of his friend he thought he saw the men in uniform telling him cynically, “We kill even when we are not there!”

Sabit Abdyli
LESI
Në orët e vona të asaj mbas dreke Deni u nis me një trastë në dorë për ta gjetur mikun e tij. Në kokë i silleshin një mijë mendime: “Lesi e ka mbijetuar luftën. Lesi është gjallë.
Është e mundur të më ketë harruar? “Po sikur…!” Deni me një ecje të pazakontë kaloi përmes katundit duke mos i vërejt shtëpitë e djegura e të demoluara, muret e shkruara me grafitë banale me alfabet cirilik, as zhurmën e fëmijëve të kthyer  në shtëpitë gërmadha prej kampeve pas tre muajve. Te përroska, aty përtej varrezave të katundit, u ndal. Hapi sytë dhe vërejti përtej rrugës një shirit të kuq, që vazhdimisht e luhate era. Këtu duhej të ishte vendi ku e kanë parë Lesin. Në bregun pak përmbi përroskë dalloi Lesin që po vinte lingthi drejt tij: Ja ku është, thirri, i entuziazmuar, e hapi trastën me bukë  dhe po bëhej gati ta priste. Ashtu i shqetësuar u nis edhe Deni drejt mikut të tij. Lesi iu shmang zonës së shënuar me shirit të kuq dhe në largësi 10-12 hapash u ndal para të zotit, por për sa hapa i afrohej Deni, për aq hapa largohej Lesi dhe dukej sikur i thoshte: Jo, ty s’të njoh. Kam rifilluar një jetë të re. Në mesin e egërsirave e kam më mire. Nuk dua më t’i nënshtrohem atyre torturave, goditjeve. Njerëz me uniforma në oborrin e shtëpisë, aty te arra e madhe, shtinë me armë zjarri pesë here, vetëm një plumb më qëlloi, këtu, ja shihe në kofshën e majtë, kurse Xhekin e Semit e vranë mu te dera e oborrit. Nuk kishim asnjë faj. Dhe kurrë më, kurrë, nuk u besoj njerëzve.
I zoti iu mbështet një peme, dhe ndjeu se po djersinte trupit e fytyrës, duke u rrekur të gjente mënyra për ta rikthyer Lesin në shtëpi. U ngrit ngadalë, bëri një hap drejt Lesit, i hodhi një vështrim hetues, por vërejti se kafsha e mirë nuk do të bindet. Vazhdoi ecjen e kujdesshme, por Lesi  skërmiti dhëmbët, u ngrit me rrëmbim, dhe mori vrapin drejt zonës së minuar duke leh si i tërbuar. Ah, thirri i zoti, kur dëgjoi plasjen e minës, u vetëvra, e vrava, e vranë….
Duke shikuar trupin e coptuar e të gjakosur të Lesit, iu bë sikur po i shihte ata me uniforma, duke thënë me cinizëm: “Edhe kur nuk jemi aty vrasim”.

Sabit Abdyli