Sebastjani për sukseset e angazhimit e tija mori, u shpërblye me 29 çmime, mirënjohje nga organizatat humanitare, kulturore e politike në botë e Kosovë
Nga Sabit Abdyli, Zelanda e Re
 |
| Sebastjan A. Nuiqi |
Sebastjani ka lind në vitin 1942 në familjen atdhetare me origjinë nga Stublla ardhur në Kabash në vitin 1927 nga babai Antoni (Tovi) dhe e ëma Diella. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, kurse gjimnazin klasik dhe tetë semestra të Fakultetit teologjik në Kroaci. Pas kryerjes së shërbimit ushtarak studimet i vazhdoi në Universitetin e Prishtinës. Gjashtë vjet punoi në gjimnazin e Vitisë prof. i lëndës së historisë. Ndërkohë kaloi me punë si administrator në Komunë; së pari në Bashkësinë e arsimit, më vonë ishte bashkëpunëtor profesional në Organizatën Sindikale të KK në Viti. Si gjithë punëtoria shqiptare në Kosovë edhe Sebastjani u largua nga puna me vendimin e organeve të instaluara dhunshëm serbe në Kuvendin Komunal të Vitisë. Ndërkohë inkuadrohet në Shoqatën “Nëna Tereze” në Prishtinë, njëherit ishte edhe anëtar i Kryesisë së Shoqatës e cila bëri aq shumë për popullsinë shqiptare të përjashtuar nga jeta, puna, institucionet, shkollat, shërbimet mjekësore etj. Për aktivitet e tij u keqtrajtua në shtëpinë e tij (Kabash) në mbrëmje dt. 6 shtator të vitit 1990 nga katër policë njëri prej tyre quhej Boro (Bor milici, me banim në Viti) serbë në prani të fëmijëve e gruas, kurse në zyrat e Shoqatës “Nëna Tereze’ në Prishtinë policë veshur me pancirë e helmeta në kokë, me armët ngrehur futën rrëmbyeshëm brenda ku punonte e torturojnë dhe kërcënojnë: “po të gjetëm edhe një herë këtu mbahu mirë”. Në mesin e fëmijëve të helmuar rënd, me 24 maj 1990, nga një dorë e zezë e shërbimeve sekrete serbe në shkollën fillore “Ndre Mjeda” në Kabash ishte edhe vajza e tij, Odesa. Për t’i shpëtuar arrestimeve e presioneve që priteshin, siç thotë Seba: “M’u deshtë t’i lë të gjitha e lëshoj vendin që e doja më shumë se gjithçka tjetër, pa i treguar askujt, gozhdova dritaret e shtëpisë me dërrasa, i vura drynin dhe në terrin e natës u nisa për në Frankfurt të Gjermanisë ku kisha vëllezërit me punë”. Në mjedisin e ri (Frankfurt) Sebastjani mbledh gjitha forcat, përvjel mëngët dhe nis gjithçka nga e para. “Pasi nuk isha trim, më shkroi Sebastjani këto ditë, për të qëndruar në Kosovë i dhashë detyrë vetës se duhet patjetër të bëj diçka për njerëzit e gjakut e gjuhës time, për Kosovën dhe lirinë e saj. U kyça në aktivitetet që bëheshin në mesin e mërgimtarëve për ta ndihmuar Kosovën gjithandej shteteve të perëndimit.” Gjatë gjithë viteve të 90-ta Sebastjani priti e përcolli, u bëri konak, ndihmoi materialisht veprimtarët e çështjes shqiptare, njerëzit e politikës, kulturës e artit. Gjatë luftës (1999) ishte i angazhuar në sistemimin e refugjatëve, sensibilizimin e opinionit gjerman etj. për gjenocidin serb, që po bëhej në Kosovë, organizimin e protestave, mbledhjes së ndihmave. As sot nuk rresht së punuari e dhënies së ndihmesave në organizimin e promovimeve të veprave të njerëzve të dijes të të gjitha fushave e të të gjitha tokave shqiptare dhe në diasporë. Për punën dhe aftësitë e tija organizative në vitin 1997 Sebastjani u zgjodh kryetar i Lidhjes shqiptare në botë, dega në Gjermani, njëherit Sebastjanin ishte (është) edhe anëtar i Kryesisë së Lidhjes së Shqiptarëve të Botës (LSHB). Sebastjani për sukseset e angazhimit e tija mori, u shpërblye me 29 çmime, mirënjohje nga organizatat humanitare, kulturore e politike në botë e Kosovë. Seba i Tovit (kështu e thërrasim e njohim Sebastjanin në Kabash) vazhdon pazhurmë të jetë aktiv me vepra dhe ta mbaj kuletën hapur për çështjen shqiptare.
Botuar ne gazeten "Dielli" USA, 30 dhjetor 2017
