Që në vitin e parë kur u vendosa në Zelandën e Re më ra ta kem fqinj të parë një dalmatin. Ishte në moshën e tretë dhe jetonte kalli vetë. Gati nuk mbetej ditë të mos takohem e llafosem me te. Ishte i informuar mirë se lexonte dhe prej tij mësova shumë. Një ditë deri sa po ecnim bregut detit më tha, miqtë janë si librat, mësojmë prej tyre dhe u falënderua që falë meje nuk po harronte kroatishten, gjuhën e nënës dhe po mësonte kush janë shqiptarët jo vetëm me fjalë, por edhe me vepra (me te komunikoja kroatisht) dhe vazhdoi, : "Miq, ka nga ta si libri, që në faqet e para na bënë ta duamë dhe na lënë mbresa për t'ju kthyer prapë, marr në dorë e mësuar nga ai, ka nga ta si libri që mezi arrijmë ta lexojmë dhe ndodh i kapërcejmë faqet dhe sa i biem në fund e mbyllim dhe nuk i kthehemi më me dëshirë, ka të tjerë si libri që do të donim ta kemi me veti përherë, ka si libri monoton, të cilin përkundër dëshirës nuk arrijmë ta lexojmë dhe do të donim ta harrojmë sa më shpejt." Miqtë e librat, ndërhyra unë, pëlqehen në varësi të shijes, prirjeve e interesit etj. Po, tha, e saktë ketë që the, po unë do të shtoja dhe në varësi të rrethanave e mjedisit. Në po shoqërohemi në saj të takimit të rastësishëm, vendit të origjinës e rrethanave të imponuara të jetës, gjuhës dhe statusit që gëzojmë në një shtet tjetër, përfundoi Joze, tashmë i ndjerë.
Auckland, maj 2018
No comments:
Post a Comment