Në kohën e fëminisë time (mbarim viteve të 50-ta) në pjesën e dytë të muajit prill ose fillimin e muajit maj vjet për vjet shkoja me nënën te daja. Tri orë rrugë bënim në këmbë, mos më shumë. Nëna e merrte një shkop, jo se iduhej të mbahej, “veç ta kem me veti”, thoshte. Krejt rrugën e bëja me qejf dhe pa u lodhur. Në kilometrat e fundit para se të mbërrijmë anësh rrugës, rogave të dushkajës, lule të sapoçelura ngjyrë vjollce si tulipan po të shkurtra dhe pa gjethe, sikur na thoshin; “mirë se erdhët”! Më bënin përshtypje se më dukej na prisnin buzëqeshur mua me nënën kur vinim. Dhe ashtu vërtet ishte. I këpusja dhe i mbaja në dorë, por nuk qëndronin gjatë se ishin të brishta dhe kalamendshin pas një copë rruge. “Këto lule quhen; LULE TË BIJAVE, më tregonte nëna, se dalin në kohën kur vijnë bijat. E sheh, vazhdonte ajo, si gëzohen e çelin sa here vijmë te daja”.
PS:
Foton e mora nga interneti. Lulet mund te kene edhe emer tjeter, po nena ime i quante LULE TE BIJAVE me arsyetimin se dalin kur shkojne ne te pame bijat.
No comments:
Post a Comment