Biri shqipes (Legjendë shqiptare)

Legjendën e mësova prej babit, babi e ka mësuar prej gjyshit, gjyshi prej stërgjyshit dhe, kështu brez pas brezi ...

Një djalosh kish dalë për gjah në malet e Shqipërisë. Një shqiponjë fluturoi sipër tij, dhe u ndal në majë të një shkrepi. Shqipja ishte jashtëzakonisht e madhe dhe mbante në kthetrat e saj një gjarpër. Mbas pakë shqiponja fluturoi drejt shkrepit ku kishte çerdhen. Djaloshi u ngjit atëherë në majë të shkrepit, dhe gjeti në çerdhe zogun e shqipes që po luante me gjarprin e mbytur. Por gjarpri nuk ishte vërtetë i mbytur. Befas ai nxori thimthin dhe bëri përpara për ta kafshuar zogun. Në atë cast djaloshi nxori harkun, dhe vrau me shigjetë gjarprin. Mandej ai mori zogun e shqipes dhe u nis kah shtëpia e vet. Befas ai dëgjoi mbi kokë zhurmën e krahëve të shqipes.

“Pse ma grabite foshnjën?” thirri shqipja.

“Foshnja është e imja, sepse unë e shpëtova nga gjarpri, që ti nuk e kishe mbyt” përgjigjet ai.

“Kthema foshnjën time, dhe unë të jap si shpërblim mprehtësinë e syve të mi dhe fuqinë e krahëve të mi. Ti do të jesh i pamposhtur  dhe do të quhesh me emrin tim!”

I riu i dha shqipes zogun e vet. Kur u rrit zogu, , zbriti nga shkëmbi  dhe u vendos në flamurin e djaloshit, që tash ish bë burrë. Në të gjitha luftërat, betejat, në të gjitha fitoret shqiponja i priu dhe e drejtoi trimin. Bota e çuditur me këto trimëri , trimin e quajti shqiptar që do të thotë “Bir i Shqipes”, dhe vendi mori emrin Shqipëri, që do të thotë “Vend i Shqipeve”.

Sipas një legjende shqiptare: Sabit Abdyli

Sarajeve, 1971