Nё vitin 1969 me 15-20 të rinj të organizatës së vëzhguesve po udhëtonim me tren drejt qytet të Manastirt pёr tё vazhduar pastaj me autobus pёr nё njё pushimore pёr fёmijё afёr Ohrit. Fёmijёt pas llafeve e qeshjeve filluan tё kёndojnё. Dy zonja nё tё njejtёn vagon me neve ju thartuan fytyrat. Folën pёsh-pёsh diҫka mes veti dhe njёra u ҫua e doli. Kënga shqipe si pёr inat tё zonjave ushtonte edhe më fort. Njё grua tjetёr aty përball nxёnёsve me një shami të bardhë nё kokë, e hajthme, mbi 40 vjeҫe, gjithë qejf dëgjonte. Zonja, qё doli pas pak u duk nё derё me konduktorin e trenit. Ja, dёgjo si gёrvallen kёta, i tha, konduktorit. Nuk jeni ju vetё kёtu, pushoni!- u kёrcnua ai, qё e shoqёronte zonjёn. Fёmijёt e ndalёn kёngёn dhe po shikonin drejt neve tё rriturve. Ende pa hapur gojёn unё, ndёrhyri zonja me shami tё bardhё. Pse po ju pengon kёnga dhe gёzimi i kёtyre engjujve, le tё kёndojnё, po nuk ju pёlqeu kёnga mund tё ndёrroni vagonin. Jepni djema, kёndoni! Reagimi i kёsaj nёne "maqedane" me la mbresa dhe mendova se edhe nё mesin e atyre, qё nuk na duan, ka njerёz tё mirё (edhe mund tё ketё). Tash pas rrëfimeve tё shqiptarёve ortodoks nga Reka e Epёrme nё Maqedoni, mёsova tё vёrtetёn pёr gruan me shami tё bradhё e zemërbardhe, sigurisht, ajo ishte njëra prej shqiptareve tё kёsaj ane.
Sabit AbdyliAuckland, 2014
No comments:
Post a Comment